چه دليرانه ايستاده اند فرزندان ايران در برابر دهشتناكي سياهچاله ولايت فقيه. چه خفيف شده است آن ديوارهاي سنگي و سرد و بيروح بر فراز تهران. آن قلعه مخوف، امروز ديگر نه يالي دارد و نه كوپالي كه اين بچه هاي ايران زمين، با لب تشنگي خود، عظمت و ترس از هيولاي مرگ را شكسته اند. حبس در حبس. انفرادي در اوين. گشنگي، اعتصاب غذا و انسانهايي كه دامنه البرز از وجودشان شرف يافته است.
از پنجره هاي شرقي كريدورهاي بند انفرادي 240 و 241 ، از لاي نرده هاي فولادي ورق هاي خمشده آن، نوك قله دماوند ديده ميشود اگر هوا پاك باشد و آسمان آبي. اي كاش در گذرشان از سلولهاي خاكستري آن بند، نگاهي به قله دماوند بياندازند و به ياد آورند كه ايستادگي در برابرشان قد خم كرده اين استواران تاريخ را.
عزتتان مزيد، شرفتان مضاعف، دلتان گرم.
و ما شرمندگان تاريخ خواهيم بود اگر به ياريتان نياييم در پانزدهمين روز اعتصاب. در شهر غبار گرفته و در دلهاي كوچكمان.
sight 